Dołącz do Premium – czytaj całe teksty! >>

Żeby była jasność, warto od razu, w pierwszych słowach listu wyłożyć kawę na ławę: nie znoszę Los Angeles Lakers. 

Tytułowe zdjęcie, które wykonałem swego czasu przed wejściem do jednego z pubów w Portland, o moim stosunku do klubu z LA mówi wszystko. Jako nieuleczalnie wierny kibic Trail Blazers, zainfekowany w czasach gdy Drexler i Porter walczyli o prymat na Zachodzie z Magikiem i Worthym, nigdy nie miałem szans znosić Los Angeles Lakers. 

Ten hollywodzki uśmiech Magika, gdy Lakers (oczywiście, że jednym punktem) ograli Blazers w decydującym,  szóstym meczu finału Zachodu wiosną 1991 roku. Po tylu latach już nie pamiętam, czy to tylko wytwór wyobraźni ówczesnego nastolatka, czy też faktycznie komentatorzy stacji Screensport twierdzili, że to „twardzi i nieustępliwi” Blazers  w powszechnie oczekiwanym finale z Bulls  – mając już w dorobku doświadczenia finałowe sprzed roku i przewagę własnego parkietu– byliby faworytem. 

To podanie Kobego i te rozłożone ręce Shaqa po alley-oopie  w finale Zachodu 2000, gdy w ostatniej kwarcie Blazers roztrwonili, przy akompaniamencie jedynych słusznych gwizdków sędziów, kilkanaście punktów przewagi i zaprzepaścili największą szansę na pierścień od 1977 roku. 

Mało?

Ta perfekcyjna obrona Rubena Pattersona. Ten wyraz twarzy Zacha Randolpha…