Dołącz do Premium – czytaj całe teksty! >>
Fajnie, że Giannis wrócił do gry już na mecz nr 1. Fajnie, że po fatalnie wyglądającej kontuzji kolana fizycznie prezentował się całkiem normalnie. Ale to nie on jest wspomnianym powyżej najważniejszym graczem Bucks.
– A z góry da? – zapytał wiele lat temu trenera drużyny szkoły średniej Khrisa Middletona szukający talentów szkoleniowiec uniwersytetu South Carolina.
– Nie – brzmiała odpowiedź.
Do notatnika trenera ekipy akademickiej trafiły inne nazwiska.
Najczęściej o decyzjach skautów oglądających nastoletnich koszykarzy decydują twarde argumenty – świetny mecz, znakomite warunki fizyczne, czy (szczególnie ostatnio) umiejętności rzutowe.
Czasami decydujące okazują się włosy na nogach. Albo ich brak.
W 2009 roku Middleton nie opędzał się od ofert stypendiów. Sprawy w swoje ręce wziął jego ojciec. Nagrał płytę DVD z najlepszymi akcjami syna i sam skontaktował się z trenerami Texas A&M.
– Przecież pański syn nie ma jeszcze nawet włosów na nogach! – zauważył po zapoznaniu się z nagraniem szkoleniowiec tego uniwersytetu.
– Ten kwiat dopiero rozkwitnie – zapewnił ojciec.
[ihc-hide-content ihc_mb_type=”show” ihc_mb_who=”2,3,4″ ihc_mb_template=”1″ ]
Z powodzeniem. Khris dostał stypendium.
Po dwóch latach spędzonych w NCAA mógł liczyć na wybór w pierwszej rundzie draftu NBA. Byli i tacy, którzy widzieli w nim nawet nowe wcielenie Gordona Haywarda. Większość skautów poddawała w wątpliwość jego szybkość i zadziorność. Został na trzeci rok w lidze akademickiej. Nowy trener oraz kontuzja to duet, który niejednego koszykarza zawrócił z drogi do NBA.
Khris też stanął na rozdrożu.
W drafcie 2012 roku Sacramento Kings z numerem 36 wybrali Orlando Johnsona. Tego samego, który w 2017 roku zdobył mistrzostwo. Libanu.
W drafcie 2012 roku z numerem 37 Toronto Raptors sięgnęli po absolwenta Baylor o imieniu Quincy – Acy’ego, późniejszego mistrza Izraela z Maccabi Tel Awiw.
W drafcie 2012 roku z numerem 38 Denver Nuggets 38 sięgnęli po debiutanta Baylor o imieniu Quincy – Millera, późniejszego mistrza Serbii z Crveną Zvezdą.
Khris Middleton został wybrany z numerem 39 przez Detroit Pistons. Tylko po to, by rok później – jako zupełnie zbędny balast, bez żadnego żalu, z łatką gracza „zbyt miękkiego na NBA” – zostać oddanym do Milwaukee Bucks.
John Hammond nie osiągnął de facto niczego w roli człowieka decydującego o polityce transferowej Orlando Magic. Cztery ostatnnie lata jego pracy najlepiej podsumowuje obecny status ekipy z Florydy – brak wyników, brak choćby jednego gracza, na którym można oprzeć przyszłość, brak trenera. Jednym słowem: zagłada.
Ale i Hammond miewał momenty. W 2010 roku został uznany za najlepszego menedżera sezonu. Głównie za wybranie z nr 10 w drafcie Brandona Jenningsa. Po sezonie debiutanckim, w którym ten poprowadził Bucks do play-off, a w jednym z meczów rzucił 55 punktów, akcje Jenningsa nie stały niżej od innego debiutanta, niejakiego Stephena Curry’ego.
Najlepszy z momentów Hammond zaliczył jednak latem 2013 roku. To wtedy najpierw z 14 numerem draftu pozyskał chudego jak patyk nigeryjskiego Greka o dziwnym nazwisku, a miesiąc później wymienił domagającego się wysokiego kontraktu Jenningsa na gracza, który kilka miesięcy wcześniej został zamordowany przez DeAndre Jordana:
.
Nowy kontrakt Jennigsa z Pistons był wyższy od tego który z Bucks podpisał Knight, więc drużyna z Detroit musiała dorzucić do wymiany jeszcze dwóch graczy. Padło na Middletona i Wiaczesława Wałerijowycza Krawcowa. Obaj mieli porównywalny status: graczy, których zniknięcia z NBA nikt by nie zauważył.
Równie zwalisty, co drewniany ukraiński środkowy szybko pożegnał się z NBA. Jennings i Knight opierali się nieco dłużej, ale i tak nikt już o nich nie pamięta.
Tymczasem Khris Middleton wypełnia dopiero drugi rok pięcioletniego kontraktu z Milwaukee Bucks, który gwarantuje mu 177 mln dol. W pierwszym meczu finału był najlepszym strzelcem Bucks.
Ale jeśli ekipa z Wisconsin ma faktycznie rzucić się jeszcze Chrisowi Paulowi i spółce do gardeł, Middleton musi grać lepiej niż w meczu nr 1. Do zdobycia 29 punktów potrzebował aż 26 rzutów. Dodatkowo w czwartej kwarcie, gdy Bucks zbliżyli się do rywali na siedem oczek, popsuł ich dwie kolejne akcje.
Wątpię, by Middleton tak to zostawił. Przegrywał w pierwszych rundach w trzech pierwszych podejściach w play-off. Był kilkukrotnie tłamszony przez zastęp obrońców Toronto Raptors. Nie uratował Bucks w zeszłorocznym starciu z Miami Heat.
Ale ten play-off jest inny. Wprawdzie Middleton wciąż miewa mecze, w trakcie których ginie z pola widzenia, ale w wieku 29 lat – zgodnie z teorią własnego ojca o późnym rozkwitaniu – potrafi w końcu brać sprawy we własne ręce.
Tak było w pierwszej rundzie play-off w – jak się okazało – kluczowym meczu nr 1 z Miami Heat:
.
Tak było w kluczowym, szóstym meczu półfinału Wschodu przeciwko Nets:
.
Tak było w decydującym, szósty meczu finału wschodu z Hawks, gdy Giannis leczył kontuzję:
.
Dlaczego podobna historia nie miałaby się wydarzyć w finale? Zdrowy Giannis jest Bucks niezbędny, by walczyć o tytuł. Skuteczniejszy Jrue „Rzucam jak Eric Bledsoe” Holiday – nie mniej. Ale to od postawy Khrisa Middletona może zależeć najwięcej.
Łatkę „gracza zbyt miękkiego” Khris zerwał już podczas play-off 2017, gdy walczył z Raptors mimo koszmarnej infekcji gardła. Po ostatnim meczu trafił do szpitala, gdzie pielęgniarki odciągały mu ropę pomieszaną z krwią.
W trakcie tamtej serii play-off, chcąc porozmawiać z będącym w tym samym mieszkaniu ojcem Khris używał telefonu i messangera.
Dziś może przemówić swoją grą i nie dopuścić, by sytuacja Bucks już na początku tego finału stała się naprawdę gardłowa.
Michał Tomasik
[/ihc-hide-content]
