Dołącz do Premium – czytaj całe teksty i graj w Fantasy Lidze! >>
Na Twitterze jeden z naszych Czytelników rzucił nam wyzwanie, aby przeanalizować grę oraz ocenić przydatność 3 skrzydłowych Zastalu: Cecila Williamsa, Janisa Berzins i Blake’a Reynoldsa. Podjęliśmy zatem ten temat i już czekamy na kolejne kwestie, jakie was nurtują.
Opisując tych zawodników, skupiłem się przede wszystkim na 2 płaszczyznach. Pierwszą z nich jest ocena stylu gry i profil koszykarza, a drugą jego wpływ na zwycięstwa zespołu.
Kim oni są?
Zasadnicza sprawa – jacy to zawodnicy? Na podstawie minut spędzony na parkiecie w meczach PLK w konkretnych ustawieniach określiłem, na jakich pozycjach najczęściej grają.
[ihc-hide-content ihc_mb_type=”show” ihc_mb_who=”2,3,4″ ihc_mb_template=”1″ ]
Nie ma tu wielkiego zaskoczenia, ale możemy dokładnie spojrzeć na proporcję minut.
.
Reynolds aż 96 proc. swoich minut zagrał na pozycji silnego skrzydłowego, Berzins praktycznie po połowie minut spędza na obu pozycjach skrzydłowych, a Williams jest przyspawany do pozycji niskiego skrzydłowego.
Gra koszykarzy na różnych pozycjach nie ułatwia ich porównania, bo najczęściej oczekuje się od nich innych rzeczy. W naszym przypadku to przede wszystkim pozycje 3/4 więc jest to małe ułatwienie, bo możemy ich zakwalifikować do grupy “skrzydłowi”.
Jak rzucają?
Jeśli chodzi o samo miejsce oddawania rzutu, to 66 proc. prób Berzinsa i i 53 proc. Reynoldsa stanowią rzuty z dystansu.
W przypadku Williamsa dominują rzuty za 2 punkty. Jeśli spojrzymy głębiej w strukturę rzutów tego gracza, zobaczymy, że rzuty za 2 stanowią aż 61 proc., a prawie 44 proc. to rzuty oddane z odległości nie większej niż 2 metry od obręczy. Cecil bazuje na swojej sile i atletyzmie w pomalowanym i po wjazdach pod kosz.
.
.
Widać to w statystyce akcji “catch and drives”, które według portalu InStat stanowiły 17 proc. wszystkich jego posiadań – zdobywał z nich 0.84 PPP. Nie jest to wynik rzucający na kolana, jak również tylko 44 proc. skuteczność rzutów z odległości do 2 metrów od obręczy przy dużej liczbie prób.
To także Williams ma z tej trójki graczy największy procent oddanych rzutów między 2 a 6.75 metrem od kosza. Nie są zbyt dobre rzuty i w jego przypadku wartość jednej próby to tylko 0.58 punktu – bardzo mało!
.
To wszystko odbija się na eFG%, czyli statystyce, która uwzględnia wartość rzutu dwu- i trzypunktowego. Reynolds i Berzins zajmują tu 7. i 9 miejsce w lidze, a Williams dopiero 31. Oczywiście na ligowym tle to i tak świetny wynik, natomiast wśród analizowanych graczy Cecil jest tu najgorszy.
Punktowanie
W całym sezonie Zastalu, łącznie z VTB, zdecydowanie lepiej punktującymi zawodnikami są Reynolds i Berzins, którzy zdobywają odpowiednio 10.3 i 10.7 punktu na mecz. Cecil Williams ma w tym wyścigu 8.6, ale istotniejsza jest efektywność.
Według Synergy, najmniej punktów na posiadanie z tej trójki zdobywa Blake Reynolds (0.967 PPP). Łotysz zdobywa najlepsze 1.079 PPP, a Williams 1.055 PPP.
Zbiórki
Najwięcej zbiórek na mecz notuje Raynolds – 6 na mecz. Natomiast najwięcej możliwych piłek zbiera Berzins 14.4 proc. Należą wziąć pod uwagę, że Łotysz przez 50 proc. miał obok siebie nominalnego skrzydłowego oraz centra, a mimo to ma większy procent zbiórek niż Reynolds, dla którego pozycja 4 jest naturalna.
Co ciekawe, to z Janisem grającym na pozycji silnego skrzydłowego, Zastal zbiera więcej piłek per40 minut niż z Blake’em. Co więcej, per40 minut na pozycji silnego skrzydłowego Łotysz notuje ponad 11 zbiórek, natomiast Amerykanin 8.5.
To spora różnica i trochę zaskakujące, ale tak jak wcześniej pisałem to Łotysz zbiera większy procent możliwych do zebrania piłek, a to przy większej liczbie pudeł może przekładać się to na wyższą średnią na mecz. Przewagą Reynolds jest fakt, że z nim na parkiecie zespół zbiera więcej piłek w ataku i jego osobiste statystyki również to pokazują.
Zupełnie poza konkursem jest tu Williams, który zbiera najmniej piłek, według każdej z powyższych statystyk.
Obrona
Jeśli spojrzymy na różnicę w efektywności defensywnej w sytuacjach on/off z poszczególnymi graczami, to okazuje się, że z tej analizowanej trójki Zastal ma gorszą obronę, gdy Reynolds jest na parkiecie. Zielonogórzanie bez Amerykanina na boisku są lepsi o 2.3 punktu na 100 posiadań w defensywie. Odwrotnie wygląda przypadek Williamsa i Berzinsa. Drużyna z Zielonej Góry zyskuje w obronie, gdy oni są na parkiecie.
Wiele wątpliwości co do obrony Blake’a Reynoldsa ma również Synergy. Wg tego serwisu, amerykański silny skrzydłowy pozwala na 1.01 punktu na posiadanie w obronie i jest wśród 28 proc. najgorszy graczy w lidze.
Wpływ na zespół
Wśród graczy, którzy obecnie są w rotacji Zastalu, tylko 4 koszykarzy pozwala zdobywać więcej punktów na posiadanie przeciwnikom niż sami są w stanie produkować. Do tych graczy należy 36-letni Łukasz Koszarek; Marcel Ponitka, który jest jednak elitarnym defensorem; Filip Put, dla którego to pierwszy sezon w wygrywającej drużynie oraz… Blake Reynolds. Amerykanin ma 2. najgorszą różnicę zaraz za Filipem Putem.
Okazuje się również, że to z Berzinsem na boisku Zastal ma najwyższą różnicę w efektywnościach i to z nim na parkiecie ma szansę wygrywać najwięcej meczów. Aż 24.4 punktu na 100 posiadań więcej od rywali zdobywają zielonogórzanie z Łotyszem na boisku. Najgorszy z analizowanej trójki jest Reynolds. Z nim drużyna Tabaka jest lepsza „tylko” o 19.5 punktu na 100 posiadań.
Werdykt
Pod względem sportowym ciężko w tym sezonie znaleźć zły transfer, jaki zrealizowali Żan Tabak i klub z Zielonej Góry. Zatrudnienie opisywanej tu trójki koszykarzy to również świetne ruchy, ale każdy ma swoje braki lub elementy, w których nie bryluje. Każdy z tych graczy ma również nieco inną charakterystykę. Blake Reynolds jest przede wszystkim silnym skrzydłowym, który ma za zadanie rzucać za 3, zbierać i rolować do kosza, co swoją drogą też robi średnio. Dane wskazują, że odstaje w obronie dość znacząco. Nie jest elitarnym zbierającym, a kombinacja umiejętności podawania i zbierania nie jest wyróżniająca się na tyle ligowym.
Janis Berzins to z kolei gracz rzucający, chętnie biegający do kontr, gdzie zdobywa absolutnie fantastyczne 1.64 punktu na posiadanie. U Łotysza jest również więcej – tak jak w przypadku strzelców z pozycji 2/3 – akcji “off screen”. To również jedna z tych cech, która wskazuje, że jest koszykarzem z pogranicza pozycji 3/4, bo nie jest tylko stacjonarnym strzelcem czekającym na podanie, ale potrafi wykorzystać również zasłony stawiane przez wyższych graczy. Łączy pozycje skrzydłowych i potrafi świetnie zbierać.
Znalezienie lepiej zbierającego gracza 3/4 w lidze jest sporym wyzwaniem. Po cichu wychodzi na prowadzenie w rankingu w tym tekście koszykarzy. Wg InStat Index też jest najlepszy z tej trójki.
Cecil Williams oprócz tego, że rzuca niekoniecznie tak efektywnie, jak wymieniona wyżej dwójka, również gra sporo akcji z piłką w ręku, dobrze dostaje się pod kosza oraz gra sporo akcji jako kozłujący w pick and rollu.
Żan Tabak w postaci Williamsa, Berzinsa i Reynoldsa zapewnia sobie różnorodność umiejętności oraz elastyczność w dostosowywaniu się do tego, co proponuje rywale, ale również możliwość narzucania swojej gry. Wydaje się, że graczem, który ma do zaoferowania najwięcej jest Janis Berzins, a tym samym jest najbardziej przydatny dla zespołu. Jego umiejętności można wykorzystać na dwóch pozycjach i na obu z nich Łotysz jest efektywny.
Jacek Mazurek, @PulsBasketu
[/ihc-hide-content]
