Dołącz do Premium – czytaj całe teksty! >>

Ustawienie Musiał – Kordalski – Śmigielski

Łukasz Grudniewski lubi, gdy jego zespołu naciska rywali jeszcze na ich połowie, szczególnie po zdobytym koszu. Przeciwnicy Górnika Wałbrzych muszą liczyć się z tym, że ich kozłujący będzie pod ciągłą presją i nie tylko na połowie ataku, ale już pod własnym koszem. 

To utrudnianie w budowaniu akcji, zabieranie sekund ma sens, bo w pierwszej lidze nie ma tak dobrych, elitarnych jedynek jak w ekstraklasie i można liczyć na proste błędy rozgrywających. Taka taktyka komplikuje budowanie ataku, zabiera rzuty w pierwszych sekundach posiadań oraz wywiera presję na zawodniku przeprowadzającym piłkę. Można przypuszczać, że podobnie na tę sytuację patrzy trener Czarnych Słupsk. 

Mantas Cesnauskis w pierwszym meczu finałów 1. ligi na pozycjach 1-3 od początku meczu wystawił trio Musiał – Kordalski – Śmigielski. Trzech graczy, którzy mogą kozłować powinno być świetną odpowiedzią na to, co przygotował Grudniewski, ale… w meczu numer jeden nie było. 

Ta chęć szybkiego przeprowadzania piłki do ataku, uciekania przed presją rywala sprawiła, że Cesnauskis odebrał sobie rzuty za 3 punkty i ruch w ataku. Jasne, Adrian Kordalski poprawił rzut i podobnie jak Musiał trafia ponad 44 proc. rzutów z dystansu, ale każdy z tych zawodników potrzebuje piłkę, żeby być efektywnym. Ani Musiał, ani Śmigielski nie wychodzą po zasłonach czy ogólnie nie grają bez piłki tak dobrze, jak Kulikowski czy Pieloch. 

Ostatecznie ten ruch sprawił, że w 13:20 min Czarni trafili tylko 1 z 7 rzutów za 3, a rywale ten epizod wygrali 7 punktami. Po dwóch meczach ustawienie z tą trójką jest najgorsze w ekipie ze Słupska. W drugim spotkaniu Cesnauskis odszedł od tego eksperymentu i nie zobaczyliśmy już tej trójki razem, ale to nie przeszkadzało w rozbijaniu obrony na całym parkiecie i zdobywaniu punktów w kontrach. 

Ostatecznie pozostanie przy dwóch graczach kozłujących, dwóch strzelcach i środkowym okazało się optymalne.